De laatste twee weken zijn voorbij gevolgen zoals men zegt! Wat moest er nog gedaan worden sinds mijn roadtrip? Als bedanking en afscheidsgeschenk voor onze leerkracht maakten we een koffer met allerlei lesmateriaal in, spelletjes, flashcards, afbeeldingen, … Gezien mijn laatste les letterlijk in het water viel door de regen besloten we om onze koffer af te geven op woensdag, wanneer mijn klasjes les hebben van meneer Yuth. Het was voor mij en de leerlingen een blij weerzien. Na het afgeven van de koffer, uiteraard op typische khmer-wijze waarbij een foto wordt genomen tijdens de overhandiging en het cadeau niet mag geopend worden, was er nog wat tijd over om bij te praten, afscheid te nemen en klasfoto’s te maken. Daarnaast werkte ik ook mijn opdracht af voor VVOB, het filmen en editen van een les rond International Women’s Day van de andere stagiaires. Ook daar hoorden bloed, zweet en tranen bij, om nog maar eens een toepasselijk cliché te gebruiken. Dat filmpje zal verschijnen op de website van VVOB en het YouTube-kanaal ‘Enspired’. Maar voor wie niet kan wachten, het resultaat daarvan vind je hieronder. En dan souvenirs shoppen… tot drie maal toe ben ik de verschrikkelijk hete (en stinkende naar rottend vlees) Russian Market moeten binnen gaan om zeker alles mee te hebben en niemand te vergeten, en dan die veertig cadeaus in mijn valies proppen, ook nog een uitdaging. Onze allerlaatste opdracht voor VVOB was een presentatie geven aan alle medewerkers. In die presentatie verwerkten we onze ‘challenges, recommendations, most memorable experience and what did you find interesting?’ Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik nogal perfectionistisch kan zijn voor mezelf dus ging het geven van deze presentatie gepaard met de nodige zenuwen, die uiteindelijk nergens voor nodig bleken te zijn. Om op een mooie en leuke manier afscheid te nemen gingen we met de medewerkers van VVOB en Laura & Sofie, nog twee andere stagiaires, karaoke zingen. Een must in het karaoke gekke Azië! We hadden gereserveerd in een familie karaoke. (Er zijn andere karaoke etablissementen waar je het gezelschap van een of meerdere dames kan inhuren.) Het gaat er ook helemaal anders aan toe dan bij ons. De meeste karaoke bars zijn niet echt bars. Elke groep krijgt een kamer met een zetel, tv-scherm, computer en twee micro’s. Op tafel komen twee mandjes met enkele drankjes maar je kan gelukkig ook iets anders bestellen. De playlist is niet zo uitgebreid, naast enkele Engelstalige liedjes is er een ruim aanbod aan Khmer songs die onze Cambodjaanse collega’s maar al te graag wilden zingen voor ons. Een fantastische afsluiter van een onvergetelijke ervaring dus!
0 Reacties
Van zes tot en met twintig april was de school dicht wegens Khmer nieuwjaar, dus ook voor mij betekende dit vakantie, EINDELIJK. Het waren namelijk nogal drukke tijden. Na de examens in januari had ik in België nog twee weken stage, die liep tot de dag voor mijn vertrek naar Cambodja. Mijn tijd hier heb ik ook steeds nuttig besteed. Net voor ik erop uit trok om dit prachtige land in al haar facetten te zien, hadden ‘de meisjes’ (Eva, Hannah en Stephanie) nog even mijn hulp nodig. Al wie stage loopt voor VVOB dient naast het lesgeven ook een extra taak te vervullen. Voor mij betekent dit het maken van lesmateriaal om te schenken aan ons schooltje en het opnemen en editen van filmpjes rond onderwijs. De meisjes moesten ook lesmateriaal maken (voor het lager onderwijs, rond wiskunde) ze ontwikkelden verschillende educational games. Om die goed uitgelegd te krijgen aan de leerkrachten hier, heb ik de spelletjes gefilmd en daarna helemaal bewerkt tot een mooi geheel. Op zes april was ik mijn trip aan het plannen en mijn laatste blogbericht online aan het plaatsen tot ik een berichtje kreeg van Danielle, ook een studente aan de VIVES hogeschool die hier stage loopt (in Kampot en Chup Veary), zij en haar medestudenten Wout en Niels waren met de bus onderweg naar Phnom Penh. En of ik iets wou drinken met hen! We hadden elkaar voordien sporadisch gesproken maar het klikte meteen en die zelfde avond kon ik mijn kookkunsten nog eens showen. Ze kwamen op het appartement balletjes in tomatensaus met gebakken patatjes eten. Het werd een ongelooflijk gezellige avond! Vrijdag Tijd om te vertrekken op mijn grote avontuur! Zoals de titel al doet vermoeden had ik echt schrik om er alleen op uit te trekken. Niet omdat ik bang was dat me iets zou overkomen, wel omdat ik het niet zo heb op eenzaam zijn of om me zo te voelen. Na een lange busrit kwam ik aan in Siem Reap. Ik had nog geen hostel kunnen boeken maar bij aankomst in The Mad Monkey hostel hadden ze nog een plaatsje vrij in een slaapzaal. Aan de balie vroeg ik meteen alle informatie over hoe je best Angkor Wat en de andere tempels bezoekt. Op dat moment kwam een jongedame me meteen aanspreken, Alexandra genaamd, een jonge stewardess uit Duitsland. Ze was ook alleen op reis en vroeg of we samen de tempels konden bezoeken. Weg angst om alleen te reizen! De volgende dag stond de kleine tour op het programma met op zondag de grote en bij zonsopgang het hoogtepunt van de route, de best bewaarde en meest gekende tempel: Angkor Wat. Holy Shit! (pardon my French) maar zelfs deze uitspraak doet onvoldoende eer aan dit wereldwonder. Twee dagen vol cultuur en geschiedenis, en dit samen met een nieuwe vriendin! Over die geschiedenis gesproken… De gloriedagen van de roemrijke hoofdstad van het Khmer-rijk duren ongeveer 500 jaar, vanaf de stichting in de 9de eeuw tot het verval in de 14de eeuw. In 889 sticht koning Yasovarman I een hoofdstad die zijn naam draagt. De Cambodjanen spreken echter gewoon van Angkor, wat in het Khmer ‘hoofdstad’ betekent. De plek wordt gekozen vanwege de nabijheid van het grote meer (Tonle Sap) maar ook voor de heuvels en vooral voor de vruchtbare oevers van de rivier (Siem Reap), waarop rijst kan worden geteeld. Bovendien had de koning, een aanbidder van Sjiva, behoefte aan een heilige berg (de berg Meru uit de hindoelegende) waarop de afgoden konden wonen. De opvolgers van Yasovarman zullen de juistheid van deze keuze nooit in twijfel trekken: ze hadden immers de ideale hoofdstad en waren in staat om de welvaart en de onaantastbaarheid van het Khmerrijk voort te zetten. Na de dood van Yasovarman wordt als eerbetoon de grote tempel van Prasat Kravan en het heiligdom van Baksei Chamkrong gebouwd. Tussen 921 en 944 wordt de hoofdstad tijdelijk naar Koh Ker overgebracht, vanwege een stomme erfopvolgingskwestie, maar halfweg de 10de eeuw is Angkor opnieuw het centrum van een verenigd rijk, dankzij Rajendravarman II. Deze onmetelijke man omringt zich met religieuze hoogwaardigheidsbekleders en samen met hen begint hij talloze bouwwerken te ontwerpen, die door duizenden slaven worden gebouwd. Deze grote koning draagt zijn macht over aan zijn zoon Jayavarman V. Wanneer deze aan het begin van de 11de eeuw kinderloos sterft, breekt een nieuwe strijd om de troon los. Een van de twee troonpretendenten, Jayaviravarman, regeert precies lang genoeg om de bouw van de grote tempel van Ta Keo te beginnen. Zijn rivaal, Suryavarman I, wacht geduldig enkele jaren, om dan zijn dynastie op de troon te helpen. De tijd van de grote bouwers Gek genoeg onderneemt Suryavarman I weinig of geen belangrijke bouwwerken in Angkor zelf: hij stelt zich tevreden met het onderhouden van de tempels en het restaureren van het koninklijk paleis. Tijdens zijn vijftig jaar koningschap heerst er wel vrede en breidt het rijk zich uit. Daar dragen zijn opvolgers de vruchten van. Zijn zoon Udayadithyavarman daarentegen begint aan gigantische bouwwerken: aan hem danken we het ongelooflijke kunstmatige meer van 8 bij 2 km, het westelijke Baray genoemd. In 113 neemt een prins zonder scrupules de macht over: Suryavarman II. Hij is een onverzadigbaar veroveraar en valt zowel de Cham als de Vietnamezen aan. Onder zijn bewind wordt het Khmerrijk aanzienlijk uitgebreid. Opmerkelijk genoeg is het precies deze vechtjas die het meest elegante en majestueuze bouwwerk opricht: de Angkor Wat. Deze tempelberg, opgedragen aan Visjnoe, is vandaag nog steeds het symbool van Cambodja. Rond diezelfde periode worden nog andere tempels opgetrokken. Na ongeveer 32 jaar leiderschap van koning Suryavarman II kent het rijk een lange periode van oorlogen. De koningen volgen elkaar snel op en laten weinig sporen na, tot de troonsbestijging van Jayavarman VII, overwinnaar van de Cham die het koninkrijk waren binnengevallen en voor het eerst in de geschiedenis Angkor hadden durven plunderen! Die gedurfde invasie van de Cham heeft Jayavarman VII erg gekrenkt en hij richt zich dan ook nog maar op één ding: het beschermen van zijn rijk en de hoofdstad. Als diepgelovig boeddhist - in tegenstelling tot zijn voorgangers - roept hij de bescherming van de goden af, vandaar het aanzienlijk aantal tempelbergen dat onder zijn bewind wordt gebouwd. In 1430 vertrekt het koninklijk hof uit Angkor, opgejaagd door de Siamese invallers. De oude hoofdstad valt ten prooi aan plunderingen en verliest veel van zijn rijkdommen, waaronder verschillende kostbare boeddhabeelden van goud en edelstenen die naar het huidige Birma (Myanmar) worden meegenomen. Beetje bij beetje neemt de jungle de stad over en Angkor wordt het rijk van de wilde dieren. Tijgers vervangen koningen, apen de hovelingen. Halverwege de 16de eeuw wordt de stad bij toeval door een Cambodjaanse koning ontdekt, tijdens een olifantenjacht in de jungle. Om een beter zicht op de tempels te krijgen, laat hij de vegetatie verwijderen. Daarop besluit hij zijn hof naar Angkor te verhuizen. De meeste gebouwen worden gerestaureerd en missionarissen brengen het grote nieuws naar Europa: de verloren stad is teruggevonden! Zaterdagavond gingen Alexandra en ik eten in ‘Haven restaurant’. Alexandra leerde op haar vlucht naar Cambodja immers de eigenares van dit restaurant kennen. Ze serveren niet alleen ongelooflijk lekker eten maar werken ook aan de toekomst van kansloze jongeren. Dankzij donaties kon het restaurant zijn deuren openen en een trainingsprogramma starten. Jongeren uit weeshuizen en arme landbouwgebieden krijgen er een volwaardige horeca opleiding en Engelse lessen. Na een jaar in het restaurant te werken, levensvaardigheden op te doen en Engels te studeren volgt nog een stage van drie maanden in een andere horeca setting. Gedurende deze vijftien maanden opleiding zorgen de oprichters van het Haven programma voor voeding, medische bijstand, huizing en krijgen de jongeren ook een maandelijkse bijdrage. Na onze tempeltour op zondag gingen we ’s avonds eten met nog meer Belgen! Zoals eerder vermeld kwamen twee goede vrienden van me, Emilia en Anthony, ook Cambodja bezoeken en ondertussen waren Céline en Pieter-Jan (jawel, ook Belgen en vrienden) toe aan de laatste stop in hun Azië avontuur. Na een gesmaakte curry met rijst en een aantal Angkor pilsjes speelden we nog enkele keren het kaartspel ‘presidenten’, voor we richting de befaamde Pub Street trokken. Een beetje vergelijkbaar met de Overpoort in Gent, alhoewel ze daar nog de fantastische ‘cocktail tuk-tuks’ missen. Deze tuk tuks zijn omgebouwd tot echte bars en zijn meestal voorzien van een computer waarop je je favoriete hits kunt opzoeken en samen luidkeels op kunt meezingen, -brullen of -janken. Met onze talenten alweer een top avond dus! Tussen de vele toeristen zie je ook heel wat bedelkinderen lopen. Vanwege de hitte had ik in Emilia’s haar een visgraat vlecht gemaakt. Een van deze bedelkinderen wou dit ook proberen bij mij en dus werd ik uitgedost met twee vlechtjes. Bij z’n zusje moest ik identiek dezelfde vlecht maken als bij Emilia, een moeilijke opgave want bijna elke seconde trok ze even aan de vlecht om zich er toch van te verzekeren dat het er hetzelfde uitzag. Men raadt aan om geen geld te geven aan deze kinderen. Er zijn voorzieningen die deze mensen onderhouden en door ze toch iets te geven houden de ouders hun kinderen van school weg. Maar met mijn nieuwe coupe kon ik het toch niet laten om deze kinderen iets kleins toe te stoppen. Met een lichte kater moest ik op maandagmorgen om 6.30 uur klaarstaan in de lobby van de hostel om op tijd de bus te nemen. Van Siem Reap over Phnom Penh naar Sihanoukville aan de zee. Een rit die normaal maximaal een 9 tal uren betrekt, duurde toch 14 uren. Om 1.00 ’s nachts kwam ik aan op Otres Beach, om te merken dat de hostel die ik had geboekt al gesloten was en er ook geen ziel te bespeuren was. Otres Beach ligt een eind buiten het centrum en is ook maar één onverharde straat groot. Gelukkig vol met hotels en bungalows, minder gelukkig was ik toen ik merkte dat alles al dicht was. Na enkele van deze etablissementen te betreden en door afwezigheid van een receptie weer te verlaten stond het huilen me nader dan het lachen. Tot ik opeens in Chez Paou een hulpvaardige jongeman vond. Hij gaf me de sleutel van m’n bungalow op het strand en ik kon eindelijk slapen. De volgende morgen werd ik wakker met het geruis van de golven. Eindelijk weg van de stad en z’n smog en tijd voor rust en natuur met een occasionele cocktail natuurlijk ;). 11 april kwamen ‘de meisjes’, (Eva, Hannah en Stephanie) ook aan op Otres Beach. We hadden daar gepland om afscheid van elkaar te nemen want Eva en Stephanie vertrekken terug richting België en Hannah gaat nog 2 maanden stage lopen in een schooltje nabij Siem Reap. We hadden nog een avond, een nacht en een dag om van elkaars gezelschap te genieten. We wilden graag afsluiten in stijl en nog een ‘vette party’ bijwonen maar helaas moesten we het stellen met een bar die the last standing hippie heet, waar je van de muziek alleen al in trance zou geraken. Het werd toch een avond om niet te vergeten, Eva ging midden in de nacht een waterspringkasteel beklimmen en Hannah, Stephanie en ikzelf werden bijna opgegeten door een hond. Ik kon mezelf sterk houden de volgende dag bij het afscheid nemen, maar toen ik hen zo voorbij zag rijden met het busje heb ik toch een traantje gelaten. Na twee maanden samen met de meisjes mooie herinneringen maken zat het er nu op. Al een geluk dat ik nog iets had om naar uit te kijken. De volgende dag gingen Emilia, Anthony, Céline, Pieter-Jan en ik samen de boot nemen naar Koh Rong Island. Ik was al overdonderd van het adembenemende strand van Otres Beach. Maar zo’n eiland als Koh Rong zie je normaal enkel in de boekjes. Parelwit strand en helblauwe zee. Magnifiek! Zij verbleven in een chique en fancy resort. Ik even verderop in een bungalow waar er enkel elektriciteit was van 18.00 uur ’s avonds tot 6 uur ’s morgens. Maar geen nood ik kwam overdag bij hen luieren op het strand en pikte zelf stiekem als dubbelganger van Emilia een ontbijtje mee. Na drie dagen zat onze tijd op Koh Rong erop en was het alweer tijd om afscheid te nemen. En stoer als ik ben liet ik ook deze keer niet zien dat ik het moeilijk had. Maar nu begin ik alles en iedereen toch te missen en wordt het stilaan tijd om terug te keren :) … In het begin ging de stage vlot, alles was nieuw en ik had tonnen enthousiasme. Na een tijdje begon ik echter enkele moeilijkheden te ondervinden. Soms bekeken de leerlingen mij precies als een aapje met een hoedje op die stond te dansen, ze begrepen niets van wat ik zei. Korte, duidelijke instructies geven was de boodschap. Ik liet sterkere leerlingen mijn instructies herhalen in het Engels maar ook in het Khmer. Ik ben, ook in België, niet de strenge lerkracht. Ik probeer de leerlingen bij de les te houden door humor te gebruiken. Dat lukt natuurlijk vlotter in een klas die de Engelse taal onder de knie heeft. De leerlingen wachten vaak af tot het goede antwoord op het bord verschijnt en openen ook dan pas hun notitieboek. Om dit tegen te gaan kregen ze een smiley in hun boekje nadat ze een oefening gemaakt hadden. Na een tijdje bleek dit niet voldoende en kwam de vraag van de leerlingen al snel om iets anders te doen: "teacher, dab", waarbij ik als belonging de typische dab beweging moet maken. Of "teacher jeak" waarna ik het dansje moet doen van de plaatselijke hit. (Het liedje vind je hieronder, wie weet de nieuwe zomerhit in België? ;) Daardoor werd ik al snel gebombardeerd tot funny teacher. Woensdag 29/3 was de voorlaatste les. We spraken af dat we de volgende les een afscheidsfeestje zouden houden. Een leerling moest voor muziek zorgen, anderen voor wat snacks, en nog anderen voor spelletjes. Ik keek er enorm naar uit. Maar de ochtend van 1 april viel het water met bakken uit de lucht. Ik kreeg een telefoontje van de stagementor dat de les afgelast was omdat de school onder water stond. Ik besloot toch een kijkje te gaan nemen. Enerzijds wou ik de onder water gelopen school wel eens zien maar ergens hoopte ik ook dat enkele leerlingen toch het risico hadden genomen om naar school te gaan. En dat bleek de juiste beslissing te zijn! In de klas zat een groepje van zes leerlingen me op te wachten met zelfgemaakte, typisch Cambodjaanse snacks. Niet veel later kwamen andere leerlingen druppelsgewijs de klas binnen. Toen heb ik het toch even moeilijk gehad. Deze leerlingen hadden voor mij gekookt en zijn in dit rotweer, terwijl ze vaak door ondergelopen straten nog moeilijk thuis geraken, special naar school gekomen om samen afscheid te nemen. We hebben gegeten, gedanst, gezongen, ... Mijn mooiste ervaring tot nu toe! 24/3 – 26/3 het weekend waar ik al zo lang naar uitkijk! Drie studenten van andere hogescholen, Eva, Stephanie en Hannah of ‘de meisjes’ zoals ik ze vaak noem, lopen ook in Phnom Penh stage via dezelfde organisatie, VVOB. Ik kreeg de kans om deze fantastische dames beter te leren kennen. En trok samen met hen naar Mondulkiri om er geredde olifanten te ontmoeten en te wassen, jawel! Na een busrit van zes uur kwamen we aan in the Nature Lodge. We sliepen midden in de jungle in hutjes. Op het domein lopen de paarden en koeien vrij rond en was het opletten om niet in een verse koeienvla te trappen. Ook in ons bed vonden we misterieuze drolletjes. Zaterdagmorgen kwam de organisatie ons oppikken in de hostel. We werden gedropt aan de rand van een groot natuurgebied. Met een sugar cane als wandelstok begonnen we al zingend aan onze trektocht. Meestal wordt ons gevraagd om snel op te houden met zingen, maar onze gids, Tom, was fan. Gezien mijn erbarmelijke conditie was de tocht zwaar. Maar met de olifanten in zicht was alles snel vergeten. Na een goed uur de olifanten te aaien en een fotoshoot te houden gingen we met hen op wandel tot in de compound, waar alle vrijwilligers in kleine hutjes wonen. De plaatselijke ‘Sofie Dumont’ zette een heerlijk middagmaal op tafel. Daarna trokken we onze bikini aan en gingen op pad naar een waterval. Een uurtje zalig zwemmen en springen van de rotsen. Maar ook de olifanten moesten nog gewassen worden, dus weer op wandel met onze nieuwe vriendinnen tot bij een rustig meertje. Hoe idyllisch! Nog helemaal ondersteboven van dit alles gingen we de volgende morgen naar een grotere waterval op zoek. De Busra stelde niet teleur! En toch leek het alsof wij hier de attractie waren, na een halfuur poseren voor de plaatselijke bevolking gingen we het water in, moeilijk te beschrijven hoe mooi het was. Beelden zeggen meer dan woorden… Van zes tot en met twintig april is de school gesloten en hebben de leerlingen vakantie. Veertien, vijftien en zestien april is het Khmer nieuwjaar. Ik dacht me te mogen verwachten aan een heus feest maar dat zal het helaas niet worden. Iedereen trekt de hoofdstad uit en gaat richting province om deze feestdagen te vieren met familie. Je kan het beter vergelijken met kerstdag bij ons, ook een echt familiegebeuren, dan met het vieren van oudjaar. Maar gelukkig komen Emilia en Anthony, een bevriend koppel uit Belgie me vergezellen die dagen.
Voor de vakantie begon moesten de leerlingen nog examens afleggen. Aan mij om mijn alleereerste examen ooit op te stellen. De inschrijvingen in het onderwijs zijn hier redelijk hoog, >95% van de kinderen is ingeschreven in de lagere school, >85% in het lager secundair onderwijs. Dat wil jammer genoeg niet zeggen dat alle leerlingen elke dag naar school gaan. In mijn stageperiode waren elke les gemiddeld tien kinderen afwezig. Een spijbelbeleid zoals in Belgie is er niet. Schoolplicht is er tot en met het lager secundair onderwijs. Scholen en klassen zitten overvol en er is vaak geen receptie of schoolsecretariaat dat de afwezigheden bijhoudt, dat maakt het wegblijven van school voor de kinderen makkelijker. Een maatregel om de afwezigheden tegen te gaan zijn de toetsen, deze mogen niet worden ingehaald, bij afwezigheid krijg je zowiezo een nul. Vaak zitten de leerlingen in een vicieuze cirkel. Ze hebben veel lessen gemist, zijn niet meer mee met de leerstof en leggen daarom ook de toets niet af. Een jaar overdoen is zeer uitzonderlijk, geslaagd of niet ze mogen over naar het volgend jaar, wat de onderlinge verschillen enkel maar vergroot. Op het eind van jaar negen krijgen de leerlingen een staatsexamen om te slagen voor het lager secundair onderwijs. Hetzelfde gebeurt in jaar twaalf om hun diploma middelbaar te mogen ontvangen. Op de toets deden de leerlingen het goed. Desondanks grote verschillen in de klassen en het niet mogen differentieren op de toets is maar ¼ niet geslaagd. De volgende les wou ik graag differentieren in de klas door de leerlingen zelf hun toets te laten verbeteren aan de hand van een spel. Ze moesten met de theorie in hun handboek de toets zelf corrigeren, een groot spelbord op het bord diende om hen hiervoor motiveren. Per verbeterde oefening mochten ze twee stappen vooruit. Om de zwakkere leerlingen niet te ontmoedigen en hun ook een kans te geven werkten wij samen in een groepje en kregen ze nogmaals uitleg van mij in plaats van zelf op zoek te gaan in hun boek. Alles leek vlot te lukken en de leerlingen gingen helemaal op in het spel. Tot ik opeens achter me keek naar het spelbord en gewoon op elk vakje een naam zag staan. Ze hadden duidelijk het concept niet begrepen. Ik ben dan maar overgestapt op een andere methode waarbij de leerlingen die een hoge score haalden op de toets uitleg gaven aan de minder goede leerlingen. Ik merkte dat dit wel de juiste aanpak was. Ik kon met handen en voeten blijven uitleggen hoe je het moest doen, als je geen snars begrijpt van Engels kan het deugd doen als iemand je iets uitlegt in jouw moedertaal en je het eindelijk begrijpt. Basiscompetenties:
Hoe zit het oude rollenpatroon, waarbij de vrouw voor de kinderen zorgt en de man uit gaat werken, hier nog ingebakken in de cultuur? Met die achterliggende gedachte organiseerde ik twee lessen rond de rol van de vrouw in de (Cambodjaanse) samenleving. Zonder vooraf iets te zeggen weergalmde de strijdvaardige stem van Beyonce door de klas. Who run the world? Girls! Ik was verbaasd dat de leerlingen het nummer niet kenden. Gelukkig begrepen ze wel waarover het ging. Na een korte bespreking van het lied was het thema van de les duidelijk, international women’s day. Elk groepje kreeg een blad papier en een kaartje met daarop wat ze moisten tekenen. Enkele groepen moisten een vrouw tekenen de anderen een man. Ik hoopte dat duidelijke stereotypen naar voor zouden komen en ik was niet teleurgesteld. De vrouwen in rok met lang haar, de mannen stoer en met broek. Dit was mijn inleiding voor hun volgende opdracht. Op het bord twee kolommen, een voor de vrouw, de andere voor de man. Elke leerling kreeg een kaartje met een karakter of uiterlijke eigenschap op. die moesten ze in de juiste kolom plaatsen. En weer stereotypen alom. Jongens zijn sterk, meisjes zorgen voor de kinderen. Jongens zijn goed in wiskunde, meisjes goed in taal. Jongens spelen met een voetbal, meisjes met poppen, … om de leerlingen te laten nadenken ovr waar ze hun kaartje hadden gehangen, haalde ik er eentje uit. Die van de broek, “enkel mannen dragen broeken?” Zei ik terwijl ik zelf een broek aanhad. Ik mocht het kaartje van de leerlingen in de middenkolom hangen. Voor beiden goed. Daarna mochten de leerlingen ook hun kaartje verhangen als ze dat wilden. Uiteindelijk bleven er nog enkele kaartjes hardnekkig bij de man of vrouw hangen. ‘man <3 vrouw’ en omgekeerd. Na een lange discussie ging het merendeel akkoord dat mannen van mannen kunnen houden en vrouwen van vrouwen. Enkele jongens gingen hier echter niet mee akkoord, maar hebben natuurlijk recht op hun mening. Om de les af te sluiten had ik enkele stellingen voorzien. Na het lezen van de stelling moesten de leerlingen een kant kiezen, stonden ze links dan gingen ze akkoord, rechts was niet akkoord. Vrouwen kunnen geen president worden Mannen mogen thuis voor de kinderen zorgen Mannen moeten meer verdienen dan vrouwen Mannen zijn slimmer dan vrouwen … Het was moeilijk om de leerlingen ervan te overtuigen om niet de groep te volgen maar hun eigen mening. Daarna was de uitdaging om ze in het Engels te laten verwoorden waarom ze precies die kant kozen. Maar ik kon telkens een kleine discussie uitlokken en sommige leerlingen veranderden uiteindelijk toch van kant. Er zitten toekomstige presidentskandidaten tussen mijn leerlingen ;) Na acht uur observeren was het eindelijk aan mij om te tonen wat ik ervan bak. Met een beetje angstzweet en trillende hand gaf ik op woensdag 22 februari m’n eerste les. Ik had gehoopt op heel wat feedback van de leerkracht maar die kwam pas drie uur later aan. Men geeft hier les volgens de ‘five-steps’: 1. CHECK UP
2. REVIEW THE OLD LESSON
3. NEW LESSON 4. STRENGHTEN
5. STEP 5
Op zich geen slecht systeem maar ik heb het gevoel dat de leerkrachten hier te sterk aan vast houden waardoor er weinig ruimte over blijft om de leerlingen iets bij te brengen aan de hand van een spel of om activerende werkvormen te gebruiken zoals hoeken- of contractwerk. Daarnaast zijn leerkrachten hier vaak gedemotiveerd om veel voorbereidingswerk te doen gezien hun lage loon, 150 dollar per maand, dat is zelfs hier zeer weinig. Gelukkig zijn de leerlingen en de leerkracht enorm blij met onze komst en zijn ze er echt op gebrand om bij te leren. Ik geef les aan de klassen K en L, the 8th grade, wat ongeveer vergelijkbaar is met het tweede middelbaar bij ons. De leerlingen zijn tussen de 12 en 14 jaar. Dit komt omdat velen van hen uit ‘the province’ komen, het platteland, en ze dan pas instappen in school. Hoewel men hier vaak al van in de lagere school Engelse les krijgt is er een groot verschil in de kennis van leerlingen van het tweede middelbaar bij ons en de leerlingen hier. Dit komt enerzijds omdat leerlingen bij ons ‘false beginners’ zijn. Ze hebben al heel wat kennis van het Engels omdat ze luisteren naar Engelstalige muziek, kijken naar films, en ook omdat heel wat woorden sterk op elkaar gelijken zoals school, man, to cook, to drink, … Daarnaast hebben de Cambodjanen ook een volledig ander schrift, alsook geen lidwoorden of meervoud. Daardoor moet je hier bij elk onderwerp veel langer stilstaan dan in België. Enkele klasgewoonten: Bij het binnenkomen in het lokaal staan alle leerlingen recht en vouwen ze hun handen samen aan de kin, de typische Cambodjaanse groet. Dan zeggen (het is bijna zingen) ze allemaal in koor: “Good afternoon teacher.” Daarop moet ik antwoorden: “good afternoon to you too, you may sit down.” Waarop zij weer repliceren: “thank you teacher.” Het is moeilijk te beschrijven, maar telkens opnieuw krijg ik kippenvel als alle 48 leerlingen me op deze manier begroeten en voel ik me zo dankbaar dat ik MAG lesgeven aan hen. Om stilte te vragen aan deze grote groep steek je als leerkracht de hand in de lucht, daarna volgen alle leerlingen en moet het stil zijn. Een grote vooruitgang gezien veel leerkrachten de leerlingen hier nog straffen door ze te slaan. We kunnen het hen moeilijk kwalijk nemen. Zij hebben het zo ervaren in hun schoolloopbaan en het ook opnieuw zo geleerd. De leerlingen geven elkaar, en mij, graag een applaus. Ze zijn vaak bang om 'te falen' en je moet ze echt aanmoedigen om te spreken, wanneer iemand het dan toch aandurft om te spreken applaudisseren ze voor elkaar. Of ook gewoon omdat ze iets leuk vinden, dit gebeurde bijvoorbeeld toen ik mezelf voorstelde de eerste les en een foto toonde van mijn vriend. Daarna bleek ook dat ik als 26-jarige al lang getrouwd moest zijn en ik dus een 'oude vrijster' ben... bedankt ;) Loskomen van de ‘five-steps’ Hoewel men zich hier vastklampt aan de five-steps methode probeer ik te tonen dat het ook op een andere manier kan. Om meervouden van zelfstandige naamwoorden in te oefenen ontwikkelde ik een memory game. Dat werd met gejuich onthaald! De leerlingen mochten ook een brief schrijven naar Belgische studenten. Gezien de moeite die ze hierin staken gaf ik ze ook wat extra tijd om deze mooi te versieren. Er kwamen enkele leuke boodschappen uit, zo zou één leerling graag iets horen van onze stervoetballer Eden Hazard, dus mocht er iemand onder mijn lezers connecties hebben, ik hoor het graag ;). Het is ondertussen enige tijd geleden dat ik nog iets van me liet horen… Vandaar deze nieuwe update! Zoals vermeld in mijn vorige bericht waren we zaterdag achttien februari uitgenodigd op de trouw van Sopheap en Virak. Wat een beleving! Check point was het VVOB kantoor om 14 uur. Stiekem vond ik het leuk om er nog eens tip top uit te zien, zonder zweetsnor ;), maar met een beetje make up en een lange jurk. Na een busrit van om en bij de drie uur - met een kleine tussenstop om onze medestudenten Laura en Sofie op te pikken - arriveerden we op de trouwlocatie. Het huwelijk ging door achter het hotel in een tent. Ik keek er erg naar uit om Stephanie, Hannah en Eva te zien want zij waren bruidsmeisjes van dienst. Met enkele lagen meer make up dan mezelf waren ze bijna onherkenbaar. Ondertussen waren ze al toe aan hun vijfde outfit denk ik (van de acht…) het getuigt van een hoge status als er blanke mensen op je huwelijk aanwezig zijn. We werden dan ook gretig gefilmd door de aanwezigen toen wij een dansje ‘placeerden’. Een huwelijk verloopt hier toch iets anders dan bij ons, zo komen de genodigden niet op een specifiek uur aan maar stromen ze geleidelijk aan binnen over de hele duur van het avondfeest. Eerst is er een heuse foto- en filmsessie met de bruid en bruidegom alsook met de bruidsmeisjes. Daarna ga je met je medegasten aan tafel zitten. Op tafel staan (warm) bier en frisdranken, gelukkig voor mij kwamen lieve serveersters langs met ijsblokken. Wanneer je tafel voltallig is komt het eten met hopen aan tafel gebracht. Elk heeft z’n eigen bord en stokjes en je neemt wat je wilt. Voor één van de delicatessen heb ik toch gepast, een bevrucht kippenei dat gefrituurd wordt… twee uur later vertrok de VVOB karavaan al terug richting Phnom Penh. Ik had echter nog geen zin om deze beleving aan mij voorbij te laten gaan. Bedankt Sofie! Want zij bood mij een plaatsje aan in haar klein bedje in het hotel. Terwijl de ‘newly weds’ hun eerste dans inzetten is het personeel al bezig met opruimen en worden de tafels aan de kant gezet en het vuilnis op de grond gegooid. Heel dubbel dus. Daarna wordt het bruidsboeket in het publiek gegooid. Jammer dat ook mannen hiervoor mogen meedingen, zo maakte ik geen schijn van kans… toen de taak van de bruidsmeisjes erop zat hebben we nog even nagepraat en zijn dan gaan slapen. Ik mocht de volgende morgen mee met de meisjes (Eva, Hannah en Stephanie) richting Phnom Penh. Maar vóór ons vertrek wouden Sopheap en Virak hen nog bedanken met een lunch en bijhorende cadeautjes. Ook ik kreeg een gouden doosje met lekkers in. Besluit: toffe ervaring! Desondanks ik een opleiding volg om, naast Engels, ook geschiedenis te geven wist ik weinig over de Rode Khmer. Een goede vriend, M.D.W., lichtte me op het thuisfront al wat meer in over de verschrikkelijke gebeurtenissen van de jaren ’70 in Cambodja. Om goed te begrijpen welke impact dit museum op me had moet ik jullie toch een stukje geschiedenis meegeven (bron: De Morgen) 17 april 1975, de dag dat de 'killing fields' begonnen Op 17 april 1975 trokken de rebellen van de Rode Khmer de Cambodjaanse hoofdstad Phnom Penh binnen en verdreven ze de volledige bevolking. In de vier jaar die volgden zou een kwart van de Cambodjaanse bevolking omkomen. De beruchte Rode Khmer ontstond in de jaren 60 als de gewapende vleugel van de communistische partij in Cambodja. De prominente figuren binnen de beweging - onder wie Saloth Sar, beter bekend als Pol Pot - hadden zich als student in Parijs verdiept in het marxisme en vermengden hun ideologie met Cambodjaans nationalisme. De rebellen hielden zich aanvankelijk schuil in de afgelegen jungle en berggebieden in het noordoosten van het land, maar zagen hun kans schoon toen een staatsgreep van rechtse militairen prins Norodom Sihanouk in 1970 van de macht verdreef. Sihanouk sloot, in een poging zijn vel te redden, een politiek verbond met de Rode Khmer, waarna de beweging steeds meer aanhang kreeg. Tijdens de vijf jaar durende burgeroorlog die volgde op de coup, wist de Rode Khmer zijn greep op het platteland steeds verder uit te breiden. In april 1975 viel de regering van maarschalk Lon Nol en hadden de rebellen van de Rode Khmer de hoofdstad omsingeld. Op 17 april trokken ze Phnom Penh binnen en hadden ze de facto het hele land in handen. Jaar Nul Vaak was het al voldoende om een bril te dragen of een andere taal te spreken om afgevoerd te worden naar een van de vele executiecentra Tijdens zijn tijd in het afgelegen noordoosten van het land, was Pol Pot in aanraking gekomen met lokale stammen die zelfvoorzienend waren, geen geld nodig hadden en nog "ongetemd" waren door het boeddhisme. Die levenswijze maakte zo'n indruk op Pot, dat toen hij eenmaal aan de macht was, hij Cambodja wilde omtoveren tot een agrarisch utopia. Pot kondigde het "Jaar Nul" aan, en dat bleek hij bijzonder letterlijk te nemen. De bevolking werd uit de steden verdreven, scholen en ziekenhuizen werden gesloten, alle privébezit werd afgeschaft en religie werd verboden. De Cambodjanen werden massaal naar werkkampen op het platteland afgevoerd, die al snel de bijnaam 'killing fields' kregen. Daar moesten ze twaalf uur per dag op het veld werken, zonder rustpauze of eten. De dwangarbeiders moesten 3 ton rijst per hectare produceren, maar aangezien het gros van de arbeiders stedelingen zonder enige landbouwkennis waren, ontstond er grootschalige hongersnood. Honderdduizenden mensen stierven van ziekte, uitputting en ondervoeding. De Rode Khmer bond ook de strijd aan met alles wat naar intellectualisme, elitarisme of middenklasse rook. Vele intellectuelen werden vermoord. Een van de beruchtste van dergelijke centra was de Tuol Slenggevangenis in Phnom Penh, een voormalige school. Alleen al in Tuol Sleng werden 17.000 mannen, vrouwen en kinderen gedurende het vier jaar durende regime opgesloten, gemarteld en vermoord. Op vier jaar tijd zouden de Rode Khmer zo 1,3 tot 2 miljoen Cambodjanen uitgemoord hebben, goed voor een kwart van de 8 miljoen tellende bevolking. Hoogbejaarde beklaagden In 1979 maakte Vietnam een einde aan het regime van Pol Pot. Hij vluchtte met zijn aanhangers de jungle in. Pot hield zich daar schuil tot aan zijn dood in 1998. Hoe hij juist aan zijn eind is gekomen is onduidelijk. Volgens sommigen zou hij vermoord zijn, anderen stellen dat hij zelfmoord pleegde toen hij vernam dat hij uitgeleverd zou worden. Het duurde uiteindelijk nog tot 2010 tot de eerste veroordeling een feit was. De beklaagden, de meest hooggeplaatste figuren van de Rode Khmer, waren toen al hoogbejaard. Kaing Guek Eav (72), beter bekend als Duch, werd in 2010 door het internationale Cambodjatribunaal, dat werd opgericht met de hulp van de Verenigde Naties, veroordeeld voor oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid, marteling en moord. Hij werd veroordeeld tot 35 jaar, maar die straf werd later met 11 jaar ingekort. 'Kameraad Duch' stond aan het hoofd van de beruchte gevangenis van Tuol Sleng. Hoewel hij tijdens het proces volhield dat hij enkel orders uitvoerde, is hij de enige van de in totaal vier beklaagden die zijn rol in de massamoord heeft toegegeven. In 2011 startte het proces tegen de laatste drie overlevende leiders van de Rode Khmer: Ieng Sary, 'Broeder Nummer Twee' en voormalig ideoloog Nuon Chea (88) en voormalig president Khieu Samphan (83). In 2013 overleed de 87-jarige Ieng Sary zonder ooit veroordeeld te zijn. Sary, ook bekend als 'Broeder Nummer Drie' en schoonbroer van 'Broeder Nummer Eén' Pol Pot, was minister van Buitenlandse Zaken onder het regime. Zijn vrouw Ieng Thirith was ook aangeklaagd, maar werd buiten vervolging gesteld omdat ze aan Alzheimer lijdt. Het proces tegen Nuon Vhea en Khieu Samphan werd eind oktober 2013 afgerond. De twee houden vol dat ze niet op de hoogte waren van de massamoorden. Zoals je hierboven kon lezen een verschrikkelijke oorlog dus. Bij de foto’s kun je in bijschrift lezen wat er precies te zien is. Ik wil jullie graag waarschuwen dat de beelden erg schokkend kunnen zijn. De eerste week zit er al op! We kwamen op donderdag negen februari rond de middag aan op de luchthaven van Phnom Penh. Samphon, een lokale medewerker van het VVOB kantoor, stond ons al op te wachten. We werden in stijl vervoerd naar onze tijdelijke verblijfplaats. In de weg daarnaartoe maakten we voor het eerst kennis met het chaotische verkeer hier... Ondertussen merk ik wel een systeem op maar in het begin leek het alsof iedereen maar wat door elkaar rijdt. 's Avonds hebben afgesproken met Hannah, Stephanie en Eva - drie meisjes die hier al zaten en stage lopen in een lagere school - om iets te gaan eten in een lokaal restaurantje. Rijst met groentjes, vlees was nog een brug te ver want op de Russian Market zagen we dat ze het hier niet zo nauw nemen met de FAVV voorschriften... Ik wil jullie een eerlijk beeld schetsen over mijn ervaringen hier, vandaar dat ik ook moet vertellen dat ik het de eerste dagen moeilijk had met 'heimwee'. Ik verlangde terug naar de geborgenheid en zekerheden van thuis. En twijfelde aan mijn beslissing om een buitenlandse stage te doen. Ondertussen heb ik hier ook m'n plaatsje gevonden. We zitten op een leuk appartement en de school ontving ons met open armen. Ik geniet van elke dag! Iets helemaal anders dan, De Cambodjaanse regering wil het onderwijs volledig hervormen, onder andere de lerarenopleiding gaat van twee naar vier jaar. Wat te doen met die extra twee jaar? Daarvoor schakelt men de hulp in van Belgische hogescholen. Een tijdje geleden kwamen twee docenten van de VIVES hogeschool hier om hen daarbij te helpen. Op dit moment zijn er docenten van de Karel de Grote hogeschool in Phnom Penh. Samen met hen, alle studenten hier aanwezig en de medewerkers van het VVOB kantoor maakten we een fantastische boottocht op de Mekong rivier vrijdagavond bij zonsondergang. Met een pintje in de ene hand, een spring roll in de andere hand leerden we elkaar beter kennen. Zaterdagvoormiddag werden we volledig ondergedompeld in het schoolsysteem van Cambodja. Veerle en Samphon brachten ons alle nodige informatie bij en wat van ons precies verwacht wordt. Later deze week ontmoetten we onze model-teacher en de directeur van de Hun Sen Sereypheap High school. Ik zal er lesgeven aan twee klassen, op woensdag- en zaterdagnamiddagen. telkens van 13u tot 17u. Het is in vergelijking met België een grote school. Er zitten zo'n 3600 leerlingen in totaal en de klassen zijn gevuld met gemiddeld 48 leerlingen. De leerlingen hebben hier iets meer discipline dan in België. Wanneer je binnenkomt in de klas staan alle leerlingen recht en zeggen ze in koor: "good afternoon teacher". Sinds januari werken ze met een nieuw handboek, gemaakt door een Japanse NGO en voor het eerst in kleur. We hebben twee namiddagen de model teacher geobserveerd en vanaf volgende week is het aan ons! Ik zal het voorlopig hierbij moeten laten, we worden vanavond verwacht op een trouwfeest dus tijd voor: 'mooi maken'. |
|